- Patrzysz na mnie jak na zjawisko. - uniosłam do góry jedną brew, powoli zaczynając czuć się niekomfortowo kiedy tak się na mnie gapił i gapił. Jakby zobaczył ducha czy coś. Wierzę, że pełno młodych lasek, typu hot 13 dałoby się pokroić, żeby być na moim miejscu ale dziewczyny zaufajcie mi, nic w tym fajnego!
- Bo jesteś taka zjawiskowa. - w końcu coś z siebie wykrztusił. Zaśmiałam się, a on mi zawtórował. Och, coś czułam, że jego poczucie humoru różni się trochę od poczucia humoru jego przyjaciół i jest chociaż trochę zbliżone do mojego. Przeczesałam ręką swoje krótkie włosy, wyobrażając sobie jak teraz wyglądam.
- Dobra, dobra, oszczędź sobie śpiewaku. - uśmiechnęłam się zadziornie do niego. Mam nadzieję, że się nie obrazi, bo ja mam w nawyku to, że czasem bywam troszkę chamska ale nie potrafię tego kontrolować. Nie miałam na celu go urazić, po prostu tak mi się wymsknęło. Ups! - Widzę w dobrym humorze jesteś. - uśmiechnęłam się i spojrzałam na niego. Podszedł do pobliskiego łóżka i usiadł na nim tak, że siedzieliśmy na przeciwko siebie. Spojrzał mi w oczy tak głęboko, że aż poczułam się dziwnie. Znów przez głowę przeszła mi jakaś wizja jego osoby. Potrząsnęłam głową, chcąc uwolnić się od dziwnych myśli.
- Z taką współlokatorką to musi być dobry humor! - zachichotał, a ja przewróciłam oczami. Człowieku, ledwo mnie znasz, nie komplementuj mnie! Nienawidziłam czegoś takiego. Według mnie było to swojego rodzaju podlizywanie się, a ja takich rzeczy po prostu nie trawię.
- Oszczędź sobie, Romeo. - wstałam z łóżka, włożyłam swoje kapcie i powędrowałam do łazienki, spoglądając delikatnie na jego osobę. Odprowadził mnie wzrokiem i dobrze to wiedziałam. Czułam to. No cóż, byłam pewna siebie, znałam swoją wartość to i ludzie na mnie zawsze patrzyli w inny sposób. Uśmiechnęłam się do siebie, a moja wewnętrzna 'ja' znów podskakiwała z radości. Destiny znów górą, Mogłam przybić sobie sama piątkę.
***
Byłam okropnie zmęczona. Zdecydowanie wybór moich czarnych półbutów był najgorszym wyborem jaki podjęłam. Nogi mi odpadały. Od 4 godzin chodziliśmy po Paryżu. Naszym przewodnikiem oczywiście był Hummels, który prowadził nas po najróżniejszych uliczkach tego pięknego miasta. Kocham to miasto całym sercem ale na pewno nie nogami. Przechadzając się pod najpopularniejszym zabytkiem całej Francji-wieżą Eiffla, miliard ludzi podeptało mi stopy, z resztą ilość kilometrów jakie przebyliśmy również przyczyniła się do tego okropnego stanu w jakim byłam. Jakby tego było mało, raz zabłądziliśmy, a mnie wtedy prawie potrącił samochód. Na szczęście miałam w pobliżu swojego wybawcę-Pierre'a. Całą drogę gdzieś przy mnie skakał, opowiadając mi jak wygląda życie w tym kraju i jacy są ludzie, język. Nawet chciał uczyć mnie kilku zwrotów, co na szczęście nie doszło do skutku, bo Cathy, widząc moje ogromne anty zainteresowanie jego poczynaniami, zabrała mnie od niego prędko pod pretekstem damskiej rozmowy.
Pan 'jestem bogaty i niech wszyscy to wiedzą' mimo to, nie odpuścił tak łatwo i cały czas próbował do mnie zagadywać. Chodziliśmy właśnie po jednym z paryskich placów. Wokół tłumy ludzi, niewielki bazarek, na którym można było znaleźć praktycznie wszystko. Od nowych, markowych rzeczy do używanych staroci sprzed 20 lat. Ogromna różnorodność przekładała się również na powszechne zainteresowanie. Nawet ja się wciągnęłam w to. Z panną Fisher zaczęłyśmy przeglądać jakieś stoisko z niesamowitymi ciuchami w stylu lat 70-80 i tak się w to wciągnęłyśmy, że ciężko nas było odciągnąć. Męska część towarzystwa postanowiła w pewnym momencie nas opuścić, a my wcale nie narzekałyśmy. Zwinęłyśmy się do pobliskiej kawiarenki, która przyciągnęła nas swoim domowym wystrojem. Było dokładnie tak jak sobie wyobrażałam paryskie kawiarenki. Usiadłyśmy przy jednym ze stolików tuż przy dużym oknie, ciągnącym się od podłogi po sam sufit. Miałyśmy idealny widok na miejskie życie, gwar i tutejszych ludzi, pędzących gdzieś w nieznanym kierunku. Kiedy tu przyjechałam po raz pierwszy w swoim życiu myślałam, że życie tutaj jest inne niż tam w Niemczech. Myślałam, że ludzie tutaj odpoczywają, nie muszą tyle pracować i gonić za sukcesami, jakby to było najważniejszym priorytetem w życiu. Myliłam się. Kiedy dorastałam w końcu zauważyłam jak jest naprawdę. Nieważne gdzie się na świecie znajdujemy, może to być wielka metropolia niczym Nowy Jork, a może to być mała mieścina gdzieś na drugim końcu świata. Ludzie, którzy tam mieszkają po prostu są w ciągłym biegu, pracują na największych obrotach, pędzą, zapominając o podstawowych wartościach w naszym życiu. Kiedyś obiecałam sobie, ze nigdy nie będę taka. Że nie będę pracować po niezliczoną ilość godzin i zawsze uczucia będą na pierwszym miejscu. Ale kiedy wpadłam w ten wir pracy, pieniędzy i sukcesu wszystko się zmieniło. Stałam się tym kim zawsze obawiałam się być. A najgorsze jest to, że zatraciłam się w tym i nie potrafię tego zmienić, choć bardzo bym chciała.
Zamówiłyśmy sobie niskokaloryczne latte i kawałek bardzo kalorycznego ciasta. Tak właśnie robimy, mówiąc sobie, że jesteśmy na diecie. Przecież musimy jakoś uzupełnić te kalorie, które byśmy dostarczyły naszemu organizmowi zamawiając normalną kawę, czyż nie? Zajadałam się truskawkowym ciastem bezowym zerkając co chwile to na swoją przyjaciółkę, to na okno, by zobaczyć co dzieję się na zewnątrz. Oglądanie tego wszystkiego było dość komiczne i momentami chciało mi się śmiać z tych wszystkich zabieganych ludzi ale powstrzymałam się, przypominając sobie, że ja wyglądam dokładnie tak samo, tam w Dortmundzie, a wczasowicze zapewne śmieją się wtedy ze mnie.
- Kochanie, mów jak tam pierwsza noc z Marco? - Cathy odezwała się, popijając swój napój. Przełknęłam kawałek ciasta i uśmiechnęłam się do niej słodko, tak jak miałam w zwyczaju.
- Ależ bardzo dobrze kotku, uprawialiśmy namiętny seks przez całą noc. Robiliśmy to pod prysznicem, na łóżku i fotelu, a potem jeszcze na dywanie. - wymieniałam, patrząc jak Niemka robi duże oczy i patrzy na mnie z niedowierzaniem, - No żartuję, Cathy!! - potrząsnęła głową i dalej na mnie patrzyła. Parsknęłam śmiechem, a ona po chwili mi zawtórowała. Jej mina była bezcenna uwierzcie mi!
- Des, nienawidzę Cię! - pisnęła. - Myślałam, że mówisz poważnie, to nie śmieszne! - udawała poważną, a przynajmniej próbowała. Nigdy jej to nie wychodziło, przecież to Cathy. -A tak naprawdę? Jest do zniesienia?
- Catherino, zdecydowanie jest on lepszy od pozostałych dwóch. Nie jest chyba, aż tak głupkowaty jak nasz francuski milioner z Gabonu. Dzięki Bogu, że Marco jest w miarę ogarnięty. Nie zniosłabym mieszkania z którymś z pozostałej dwójki. Chyba bym jajko zniosła albo gorzej. Zatłukła ich, udusiła. A najbardziej Matsa, bo przez niego ten cały cyrk. - smakowałam przepysznego ciasta, chcąc uspokoić swoje nerwy deserem. Trochę mi ciśnienie podskoczyło na myśl co by było gdyby...
- Oj Des, daj spokój Matsowi, nie chciał. - uśmiechnęła się, próbując złagodzić sytuację. Dobrze wiedziała jak było ale broniła go, w końcu go kochała ponad życie. To chyba normalne w miłości, prawda? - I tak swoją drogą, nie dziwię Ci się. Też bym nie chciała współdzielić pokoju z Aubą. Z Kevinem jeszcze okej, ale Auba? Boże, ten człowiek jest po prostu out of space* - zaśmiałam się, szczególnie na to ostatnie zdanie. Uwielbiałam jak Cathy zaciągała angielskim. Jednak coś nam zostało ze wspólnych studiów. Często to robiła, przez co czasem powaga sytuacji drastycznie spadała i każdy mógł się trochę rozluźnić.
- Błagam Cię - złapałam ją za dłoń - Przypilnuj, żeby ten francuski szogun się do mnie nie przystawiał. - zaśmiałyśmy się, sącząc ostatnie krople cudownej latte.
***
Wróciliśmy wszyscy do hotelu około 20:00. Byliśmy padnięci i głodni. Wparowaliśmy z Marco do swojego pokoju i od razu rzuciliśmy się na łóżko. Jego było bliżej, więc nie zwracając na to zbytnio uwagi walnęłam się na nie i rozwaliłam na całą długość i szerokość. Mało mnie to interesowało w tamtym momencie ale on leżał tuż obok, z ręką na moim kolanie i głową na wysokości moich dużych bioder. Byliśmy tak zmęczeni, że żadnemu z nas nawet nie chciało się odezwać. Zamknęłam oczy i głęboko westchnęłam, wyobrażając sobie, że jestem teraz sama, a najlepiej by było jakbym jeszcze leżała w wannie pełnej gorącej wody, relaksując się najlepiej jak tylko potrafię. Ale nie byłam. Leżeliśmy tak z dobre 5 minut, aż w końcu 'uroczy' blondynek przerwał panującą między nami ciszę.
- Leżysz na moim łóżku, wiesz? - oboje nawet się nie ruszyliśmy, miałam zamknięte oczy, więc nie wiedziałam czy patrzy pusto w sufit i w sumie nawet mnie to nie interesowało, bo naprawdę nie chciałam otwierać oczu. Och, to wydawało się wtedy takie męczące!
- Jesteś w pokoju, w którym pierwotnie miałam być sama, lepiej nie marudź. - odparłam zupełnie niewzruszenie i głęboko westchnęłam. - Och, nie chce mi się stąd ruszać.
- Mi też. Ale jestem głodny i słyszę, że Ty też. - zaśmiał się, inteligentnie wytykając mi to, że w brzuchu burczało mi chyba tak głośno, że ludzie w pokoju obok mogli to usłyszeć. W głębi duszy zrobiło mi się głupio ale przecież nie dam mu tego zobaczyć, w końcu jestem Destiny Braun!
- Masz rację, zjadłabym coś dużego jak... hmm... Coś tak dużego jak małe jest Twoje przyrodzenie. - zachichotałam. Otworzyłam oczy i ukradkiem spoglądałam na blondyna, który ślepo patrzył przed siebie. Usłyszałam jego cichy śmiech.
- Podglądałaś mnie dziś rano? - spytał.
- Marco, nie mów, że Ty... Latałeś nago kiedy ja spałam, o fuu!!! - krzyknęłam, zrzucając go z łóżka, a raczej, próbując to zrobić, bo ruszenie tego osobnika równało się z cudem. Podskoczyłam i zerwałam się z łóżka. Spojrzałam na niego i jedyne co mogłam dostrzec i usłyszeć to jego roześmiana twarz i wydawanie dziwnych dźwięków przez śmiech. - Chodźmy już lepiej na tę kolację. - przeszły mnie dreszcze na wizję tego jak dzisiejszy poranek wyglądał. - No rusz się!
- No rusz się! - droczył się ze mną - Och Des już idę... - chciał mnie naśladować i niestety muszę przyznać, że dość dobrze mu to wyszło ale nie pokazałam mu, że mnie to bawi. Jedyne na co się wysiliłam to teatralne przewrócenie oczami.
Niemiec podszedł do mnie, uśmiechnął się, wyminął, otworzył drzwi i gestem ręki zaprosił mnie do wyjścia.
Zaśmiałam się w głębi duszy i powędrowałam u jego boku na kolację.
*powiedzenie Cathy; nie z tej planety, z innej przestrzeni
***
Kochane, wybaczcie za tygodniowe opóźnienie ale cały poprzedni tydzień uczyłam się do swoich egzaminów.
Swoją drogą: napisałam je dobrze i jestem zadowolona, stąd też dość radosny klimat w tym rozdziale :)
Szykuję dla was coś nowego ale o tym kiedy indziej hihi
Zaczęłam już u was nadrabiać, potrzebuję jedynie czasu.
Jeżeli chcecie dowiadywać się o rozdziałach czy mieć ze mną jakiś kontakt możecie zaprosić mnie na snapie -> lencik09
xx, L.
